Bir yaz günü...

Alışılmışlığın dışında bir güneş ve her zamanki toprak kokusu... En güzeli de, toprağımın kokusu...

Sıkıntıları burunbaşında bırakarak kumbiye doğru yola çıktık... Arkamızdaydı stres ve dünya ikilisi. Arabanın teybinden tınlayan tulum sesi güzel günün habercisiydi...

Ve karamişluk karşımda!
Hayallerimin buluştuğu yer, karamişluk...
Bir gün kesinlikle diye başlayıp geri döndüğümde içime oturan hayallerin merkezi...

Arabalar motorlarını susturduktan sonra artık tulum ve insan sesiydi duyduğum. Birazda midelerin seside hissedilmiyor değildi hani...

Bir telaş alır anneleri ufak paçileri... Zaten onlarda olmasa aç kalacağız hani. E bari mangal yakmanında keyfini biz çıkaralım öyle değil mi?

Bu arada unutmadan, tulum hala çalıyor bilesiniz... Mangaldan yapılan kaçamaklarda oluşan tulum halkası büyüdükçe keyifin doruklarına ulaşıyor insan kumbinin tepesinde...

Bir ses...!

Hayden yemeğaaa uşaklarrr....
Ve son nara duyuluyor halkada....

-yihuhuuu



Doğallık yemekte de kendini hissetiriyor. Ayaklar bağdaş kurularak yerdeyiz ve ellerimizde etlerimiz... Ağızlar dolu yürekler mutlu...

Bu arada unutmadan, tulum hala tınlıyor toprağımda, bilesiniz...

Karınlar doymuş herkes bir adım kenara çekilmiş artık. Gözlerse tüp üstünde bir ufak demlikte.

Düşüncelerse aynı...

Bir yudum çekerek Çayeli'ni izlemek kumbi tepesinde...

Derken bir ses...

-haydee horonaaa

Duyulmayan bir sesti bu ama! Çünkü düşten geçen engeldi buna...

O esnada düşüncede, acaba bir daha ne zaman gelmek var diye fikirler kemirdi beyinimi,
kumbi tepesine dair...

Bir özlemdi ve bir hayaldi kumbi tepesi... ve birde karamişluğun alti.

Verdiğim selamı hakedecek topraklar!

size selam olsun....

12.11.2007
Gökhan Kasarcı

limankoy.net/forum/index.php?topic=209.0


cayhaber.net/view.assay.php?assayID=134