Tunuslu sevgilim…
Yıllar önce, Tunuslu bir kız arkadaşım oldu. Kendisi gazeteciydi.
Yumuşak sesi ile kıvrak bir Türkçe’si vardı. Hemen her konuda aynı dünya görüşünü paylaşıyorduk. Ve benzer iki ülke olarak, aynı kaderi paylaştığımızı düşünüyorduk.
Bilinçli iyi bir solcuydu. Solculuk anlayışını anti emperyalist temele oturtuyordu.
Şöyle diyordu. “O nasıl bir sol anlayıştır ki;
İç sömürüye karşı olduğu edebiyatı yaparken, ülkesinin yabancılar tarafından soyulmasına sömürülmesine karşı çıkmaz”.
Paylaştığımız inanılmaz güzel düşüncelerimiz vardı.
Sıkı bir “özgünlük ve özgürlük” yanlısıydık.
İkimiz de en kötü bağımsızlık, en iyi bağımlılıktan iyidir diye düşünüyorduk.
Sağ siyasetin,bir şekilde sermaye ile ilişkide olduğu; sermayenin de uluslararası bağlarının olduğu nedeniyle; tam bağımsız devlet politikalarını savunmak, solcuların işidir diyorduk.
Bir gün yine sohbet ediyorduk. Söz dil konusuna geldi. Ben kendisine’’ Tunus’un resmi dili nedir?’’ diye bir soru yönelttim. Arapça cevabını verdi. Farkında olmadan, mimiklerimle bu cevabı yadırgar bir tavır sergilemiş olmalıyım ki birden yüzüme doğru yaklaştı göz göze geldik, bir süre bekledi ve “Ne oldu? Çalmadım, bulmadım o benim ana dilim; bizde ikinci dil olarak Fransızca da konuşulur, ben İngilizce de biliyorum, Türkçe’de biliyorum.
Özüme kültürüme laf söyletmem. Ben onu incitecek bir tutum sergilediğimi zannetmiyordum. Ancak o bu işin mimiği bile olmaz diye düşünmüş olmalı ki,
hızla yerinden kalktı ve çıktı gitti. Gidiş o gidiş bir daha kendisinden bir haber alamadım.
Görüyor musunuz ellerin kızının solculuğunu. Özüne kültürüne nasıl sahip çıktığını. Nasıl değer verdiğini. (Son günlerde ülkemiz üzerinde oynanan oyunları gördükçe,ülkemiz insanlarının duyarsızlığını gördükçe yaşadığım bu olayı hatırlıyor ve kahroluyorum)
Ben gereken cevabı almıştım.
Türkiye’de; gazeteci, ilerici, aydın, solcuların da gençlerin de gereken dersi çıkarmaları dilek ve temennilerimle…
Saygılarımla…
Musa Abay…
Yıllar önce, Tunuslu bir kız arkadaşım oldu. Kendisi gazeteciydi.
Yumuşak sesi ile kıvrak bir Türkçe’si vardı. Hemen her konuda aynı dünya görüşünü paylaşıyorduk. Ve benzer iki ülke olarak, aynı kaderi paylaştığımızı düşünüyorduk.
Bilinçli iyi bir solcuydu. Solculuk anlayışını anti emperyalist temele oturtuyordu.
Şöyle diyordu. “O nasıl bir sol anlayıştır ki;
İç sömürüye karşı olduğu edebiyatı yaparken, ülkesinin yabancılar tarafından soyulmasına sömürülmesine karşı çıkmaz”.
Paylaştığımız inanılmaz güzel düşüncelerimiz vardı.
Sıkı bir “özgünlük ve özgürlük” yanlısıydık.
İkimiz de en kötü bağımsızlık, en iyi bağımlılıktan iyidir diye düşünüyorduk.
Sağ siyasetin,bir şekilde sermaye ile ilişkide olduğu; sermayenin de uluslararası bağlarının olduğu nedeniyle; tam bağımsız devlet politikalarını savunmak, solcuların işidir diyorduk.
Bir gün yine sohbet ediyorduk. Söz dil konusuna geldi. Ben kendisine’’ Tunus’un resmi dili nedir?’’ diye bir soru yönelttim. Arapça cevabını verdi. Farkında olmadan, mimiklerimle bu cevabı yadırgar bir tavır sergilemiş olmalıyım ki birden yüzüme doğru yaklaştı göz göze geldik, bir süre bekledi ve “Ne oldu? Çalmadım, bulmadım o benim ana dilim; bizde ikinci dil olarak Fransızca da konuşulur, ben İngilizce de biliyorum, Türkçe’de biliyorum.
Özüme kültürüme laf söyletmem. Ben onu incitecek bir tutum sergilediğimi zannetmiyordum. Ancak o bu işin mimiği bile olmaz diye düşünmüş olmalı ki,
hızla yerinden kalktı ve çıktı gitti. Gidiş o gidiş bir daha kendisinden bir haber alamadım.
Görüyor musunuz ellerin kızının solculuğunu. Özüne kültürüne nasıl sahip çıktığını. Nasıl değer verdiğini. (Son günlerde ülkemiz üzerinde oynanan oyunları gördükçe,ülkemiz insanlarının duyarsızlığını gördükçe yaşadığım bu olayı hatırlıyor ve kahroluyorum)
Ben gereken cevabı almıştım.
Türkiye’de; gazeteci, ilerici, aydın, solcuların da gençlerin de gereken dersi çıkarmaları dilek ve temennilerimle…
Saygılarımla…
Musa Abay…
