Çanakkale Geçilmez!

      Arkadaşlar hepiniz bilin ki ÇANAKKALE GEÇİLDİ. O gün boğaza dayanan saldıran demir zırhlıların sahipleri İngilizler, Fransızlar, Anzaklar tarafından değil, İçimizde yaşayan ve onlara benzemeyi Çağdaşlaşmak, Batılılaşmak zanneden “GAFLET ve DELALET” sınırını aşmış BİLİNÇLİ HAİNLER tarafından GEÇİLDİ ÇANAKKALE. Çanakkale “Bir devrin kalbinin attığı yer” olarak değil korunması gereken bir ormandır artık. Hepiniz iyi bilin ki Anadolu'dan yeni bir BAĞIMSIZLIK RUHU devşirip ÇANAKKALE YENİDEN FETHEDİLMEDEN ülkenin geleceği tehlike içindedir. Eğer bunu yapmazsak o topraklarda yaşayan binlerce şehidimizin kanı bizi tutacaktır.

      GEÇİLDİİİ EVET 8 YİLDA ÇANAKKALEDE GEÇİLDİ ANADOLUDA SATILDI ......
      www.karalastik.com
      Serkan bu işe siyaset bulaştırma. Bu ihanet 8 yılla sınırlı değildir. İhanetin tarihi çok eskidir.
      Şöyle düşün!
      Bu ülkede hangi parti iktidara gelirse gelsin 3 Bakanlık kesinlikle Hükümetin kontrolünde değildir. Bu Bakanlıklardan biri Milli Eğitim Bakanlığı, biri Kültür Bakanlığı diğeri ise Dışışleri Bakanlığıdır.
      1. AKP Hükümetinin Dışışleri Bakanı Yaşar Yakış durduk yere ve sebepsiz Bakanlıktan alınınca ne demişti biliyor musun?

      "Benim Bakanlıktan alınmamın tel sebebi Türk olmamdır"

      Gerisini var sen hesap et!!!
      Hala tanımamışlar / Hemşin'deki BİZ'leri / Hemşin temizleleyecek / İçindeki TİZ'leri...

      Resulullah (s.a.v) Çanakkale’de

      Resûlullah Çanakkale'deki asker evlâtlarının yardımına gitmişti

      Tarihler 1928 yılını göstermektedir. Osmanlının son devir âlimlerinden, ilmi ile amil Alasonyalı Cemal Öğüt Hocaefendi hacca gider. Cumhuriyet yeni kurulmuş, hızlı bir değişim yaşanıyor, Çanakkale savaşının üzerinden de on yılı aşkın bir zaman geçmiştir.

      Cemal Öğüt Hocaefendi Mekke'deki vazifesinin tamamladıktan sonra Medine'ye gider. Medine'de her zamankinden fazla kalır. Bu esnada Osmanlı coğrafyasının değişik bölgelerinden gelen hacılarla istişarelerde bulunur. Osmanlı devleti yıkılmıştır, Osmanlı'dan geri kalan toprakların büyük çoğunluğu ya işgal altındadır ya da sömürge durumuna düşmüştür.


      Cemal Öğüt Hocaefendi vaktinin çoğunluğunu Mescid–i Nebevî'de geçirir. Bu arada Efendimizin türbesindeki görevlilerle yakınlık hâsıl olur. Hiçbir dünyalık beklemeden, sadece Resûlullah'a sevgi ve muhabbetinden dolayı türbeye hizmet eden bu güzel insan da Cemal Öğüt Hocaefendiye yakınlıkduyar ve güzel bir dostluk kurulmuş olur.

      Cemal Öğüt Hocaefendi türbedarla yaptığı sohbetlerde bir şey dikkatini çeker. Türbedar Osmanlı devletine son derece bağlıdır, hatta o kadar ki Osmanlı adı geçtiği yerde muhakkak bir hürmet ifadesi belirtisi gösteriyordu. Bu nuranî ihtiyarın Osmanlı'ya bu derece bağlı ve hürmetli olması Cemal Öğüt Hocaefendinin merakımı celbeder, bir gün sorar:

      "Sizde Osmanlı'ya karşı derin bir sevgi ve muhabbet görüyorum, bunun özel bir sebebi var mı?" Nurani ihtiyar derin bir düşünceye daldı, kısa süre sonra başını kaldırdı ve şöyle dedi:

      "Allah ve Resûl'ünün muhabbeti, Osmanlı'yı sevmemi gerektirir." Cemal Öğüt Hocaefendi bu açıklamadan pek bir şey anlamaz. Anlamadığı da zaten yüz hatlarından anlaşılmıştır. Türbedar pek fazla bilgi vermek niyetinde değildir, ancak Cemal Öğüt Hocaefendi bir şeylerin olduğunu anlar ve ısrar eder. Nur yüzlü ihtiyar anlatmaya devam eder:

      "Osmanlı'yı sevmem için şu anlatacağım hâdise yeter de artar bile."

      1915 senesinde Medine'de başından geçen bir hâdiseyi şöyle anlatır.

      1915 yılının hac mevsimi idi. Her hac mevsiminde olduğu gibi, dört bir yandan mü'minler geliyordu, bu gelenlerin içinde Hindistan ulemâsından, âlim, zahit, keşfi açık gerçek bir Allah dostu da bulunuyordu. Bu Allah dostu ile sizinle olduğu gibi yakınlık oluştu, sohbetine katıldık. O kadar güzel sohbetleri oluyordu ki, kendi ağlıyordu, dinleyenleri de ağlatıyordu. O zamanlar Osmanlı'nın çok sıkıntıda olduğu zamanlardı, ehl–i küffar, İslâm'a karşı saldırıya geçmiş, Payitahtta Çanakkale Boğazı'nda büyük savaş oluyordu.

      Hindistanlı âlimde bir şey dikkatimi çekmişti, sohbetlerinde ağlıyor, namazlarında ağlıyor, yolda yürürken bile gözünden yaş eksik olmuyordu. Ağlamadığı zamanlar bile devamlı hüzünlü idi. Merakım artıkça artı ve bir gün kendisine bunun sebebini sordum:

      "Efendi! Bu mübarek yerdesin, gözün gönlün açılacağı yerde devamlı ağlıyorsun, ağlamadığın zamanlarda yüzünde hüzün var, bunun sebebi, hikmeti nedir?" Beni yayına oturttu, gözlerindeki yaş damlaları daha da hızlanarak akmaya başladı. Sonra yaşlarını sildikten sonra bana dedi ki:

      "Ben uzun yılların hasreti ile çok uzaklardan buralara geldim. Ben Kâinatın Efendisi'nin kokusunu, ruhaniyetini Hindistan'dan alırdım. Şimdi buralara geldim, Efendimin kabr–i şerifi başındayım, ama Hindistan'da aldığım feyiz ve nuranîliği burada bulamadım. Bu ne hâldir diye düşünüyorum, acaba bir günah mı işledim, bir suçum mu var? Efendim benim üzerimden himmetini çekti mi? Ya da Efendim, burada değil, burada olsa onu hisseder, onun ruhaniyetinden bereketlenirdim. Bu hâl beni perişan etti… Ağlamamın sebebi budur."

      Türbedar bu Allah dostunu dikkatle dinledi, ancak o da bu işe ne bir yorum getirebildi, ne de bir şey diyebildi. Ancak nur yüzlü türbedarın da kafası karışmıştı. Bu Hindistanlı âlimin, yalan söyleme, abartı yapma gibi bir durumu söz konusunu değildi. Son derece samimî bir hâl içindedir. Hindistanlı âlimin söylediklerine yabancı değildi. Her hac mevsiminde değişik bölgelerden gelen Allah dostları ile karşılaşır, onları Allah Resûlü'nün ruhaniyeti ile nasıl bağlantılar kurduklarını bilirdi. Bu Hindli âlim de onlardan biri idi, türbedarın bunda zerre şüphesi yoktu. Peki, bu âlimin söyledikleri nasıl açıklanacaktı?

      Yaşlı türbedar gündüz dinlediklerinin etkisinde kalmıştı, gece yatağına yattığında da kafasındaki soru işaretleri gitmemişti.

      Sabah namazına kalkmadan önce türbedar bir rüya görür. Rüyasında Kâinatın Efendisini görür. Nur yüzlü türbedar, edebinden Efendimize bir şey soramaz. Dün yaşananlar aklına gelir, bir şey diyemez. Türbedarın düşüncelerine Kâinatın Efendisi cevap verir:

      "O kardeşimin hissettiği doğrudur. Ben her zamanki makamımda değilim, birkaç zamandır Çanakkale'deyim… Çok zor durumda bulunan kardeşlerimi yalnız bırakmaya gönlüm razı olmadı. Onlara yardım ediyorum…"

      Hindistanlı âlim, Allah dostunun vaziyeti anlaşılmıştı. Burada akla şöyle bir soru gelebilir: Efendimiz bulunduğu makam itibariyle, bir anda birden çok yerde bulunamaz mı? Elbette bulunur, başta Hızır Aleyhisselâm'ın ve Allah'ın veli kullarının bulunduğu gibi. Buradaki, hâdise birine gösterirler, ondan da herkese duyururlar mahiyetindedir.


      Yetiş ya Muhammed Kur-an’ın elden gidiyor!

      Çanakkale en zorlu günlerinden birini geçiriyor. Küffar ordusunun askerleri ilk defa karaya ayak basmıştır, ellerindeki üstün silah ve teçhizatla saldırıya geçerler. O zamanlar Osmanlı'nın müttefiki olan Almanya ordusuna mensup bazı subaylar da cephede bulunmaktadır. Şimdi bu subaylardan birine kulak verelim.

      Alman Subay Sanders anlatıyor:

      Çok dehşetli bir saldırı karşısında kalmıştık. Karaya çıkan İngiliz askerlerini gemiden top atışları ve makineli tüfekler destekliyordu. Bulunduğumuz siperlerden değil hareket etmek, en küçük bir hareket belirtisi bile onlarca mermiyi hemen o hareket noktasına çekiyordu.
      Mevzilerden elini kaldıranın eli, miğferini kaldıranın miğferi parçalanıyordu. Böyle bir sağanak altında çaresizlik içinde beklemekten başka bir şey yapamıyorduk.

      Bu şekilde ne kadar zaman geçti bilmiyorum. Birden bulunduğum yerden yaklaşık on beş metre uzağımızdan korkunç bir ses geldi. Sesle birlikte bir Türk askeri siperden kalktı, düşmana doğru koşmaya başladı. Hem koşuyor hem kollarını sağa sola sallıyor, hem de sesi çıktığı kadar bağırıyordu. Yanımda bulunan tercümanıma dedim ki:

      –Şu koşan asker ne diyor?

      –Komutanım! "Yetiş ya Muhammed Kitabın elden gidiyor!" diye bağırıyor.

      Böyle bir manzarayı tarih görmemiştir. Asker sanki üzüm toplar gibi düşman mermilerini elleriyle topluyordu. Onu gören diğer askerler de siperlerinden hareketlendi ve o anda çok çetin bir savaş başladı. Kısa zaman sonra karaya çıkan İngiliz birliğinden geriye yerde yatan asker cesetlerinden başka bir şey görünmüyordu.

      forum.shiftdelete.net/din-kult…h-s-a-v-canakkale-de.html

      Dünya askerlik tarihinde görülmemiş kahramanlık

      Topkapı Sarayı Müzesi Başkanı Prof. Dr. İlber Ortaylı, "Hiçbir ülkenin askerlik tarihinde, neferinden albayına kadar şehit olan bir alay yoktur. Çanakkale Savaşı sırasında 57. Alay’da sancağı taşıyacak bir askerimiz bile kalmamıştır" dedi.

      18 Mart Çanakkale Deniz Zaferi ve Şehitleri Anma Günü dolayısıyla Kocaeli’de çeşitli törenler düzenlendi.

      Gölcük’teki Donanma Komutanlığı Garnizon Sineması’nda düzenlenen "18 Mart Çanakkale Deniz Zaferi ve Şehitleri Anma Günü" etkiliğinde konuşan Prof. Dr. İlber Ortaylı, Çanakkale’ye gelen düşman donanmalarının, güçlü bir direnişle karşılaşacaklarını düşünmediklerini söyledi.
      Düşman ordularının, o dönemin en modern savaş gemileri ve zırhlılarıyla tabyalardaki Türk ordusunu top atışlarıyla bertaraf ederek, iki gün içinde İstanbul’a ulaşacaklarını planladıklarını kaydeden Ortaylı, ancak durumun böyle olmadığının görüldüğünü vurguladı.

      Nusret mayın gemisinin denize döşediği Rus mayınları sayesinde Çanakkale’de kritik bir sürecin başarıyla sonuçlandırıldığını ifade eden Ortaylı, "Nusret mayın gemisini diğer orduların gemilerinden üstün yapan, yapılan işin teknik ve askeri disiplin ile fedakarlık anlayışıyla yapılmasıdır" dedi. Nusret mayın gemisiyle yapılan işin tamamıyla cesaret ve çılgınlık olduğunu kaydeden Ortaylı, boğazın mayınlarla döşenmesinin düşman gemilerinin geçişini engellediğini, düşman kuvvetlerinin denizden geçemeyeceklerini anlamaları üzerine de kara savaşlarının başladığını anlattı.

      Türk ordularının, Çanakkale’de canlarını feda ederek düşman ordularının geçişine izin vermediğini vurgulayan Ortaylı, savaşta çiftçilerin, marangozların, öğrencilerin ve eğitimli insanların şehit olduğunu söyledi.

      Türk milletini millet yapanın bu zaferler olduğunu dile getiren Ortaylı, "Çanakkale, direnişin sembolü olmuştur. Çanakkale gibi bir abide yoktur. Hiçbir ülkenin askerlik tarihinde neferinden albayına kadar şehit olan bir alay yoktur. Çanakkale Savaşı sırasında 57. Alay’da sancağı taşıyacak bir askerimiz bile kalmamıştır" diye konuştu.

      posta.com.tr/turkiye/HaberDeta…anlik.htm?ArticleID=65616
      Dosyalar
      • Kahramanlýk.jpg

        (217.92 kB, 582 defa indirildi, son indirme: )
      Ben Değil Biz Varız
      Naci KOBAL 2000