KALE GÖÇÜ

Çarığı var bağı yok, peyniri var yağı yok
Çayırları ot dolu biçecek orağı yok

Ömrü göçlerle geçmiş kırık kolu kanadı
Kabak hırsızı diye tarihe geçmiş adı

Biraz sıtma korkusu biraz esen dağ yeli
Daha mayıs ayında göçe başlar kaleli

Kaymak katmadan yemez yoğurdun başlısını
Sarar yayla hasreti gencini yaşlısını

Ne ot olur ne erzak ne de cepte on para
At yorgun buzak zayıf dökülürler yollara

Hacı kâmilde çayın kokusu bir başkaydı
Yol vuruldu, üskürt te nice yıldızlar kaydı

Gece mollaveyis’te çekilir binbir çile
O tatlı hatıralar dolaşır dilden dile

Goboca diplerinde ıslıkla yol istenir
Çat’ta düşüm edilir son azıklarda yenir

Şebeklerde dağlarda sarmaş dolaş olunur
Ya sisten hiç görünmez ya da güneş dolunur

Yer bulup girilmişse tezek kokan tandıra
Elbet pancar çorbası yemeye gelir sıra

Dönmek var ya güz gelip bu şirin yerden geri
Bu ilk akşam herkesin yalnız odur kederi

Orhan Bayramoğlu
- Kaleli-

Eskiden köyde bizimkiler büyük pekmez tavasında pekmez pişiriyormuşlar, köyün bir kaç genci bizim deraniden bir kabak çalıp getirmişler babaanneme, demişler kabak getirdik pekmez tavasına atalım, rahmetli babaannemde ne bilsin kendi kabağı olduğunu pişirip yemişler, ertesi gün kabağın yerinde olmadığını görünce anlamış ama giden kabak geri gelmez.

eskiden bu tür olaylar çok olurdu, şimdi ne kabak var deranilerde ne pekmez tavası ne de çalacak insan,