Rize denince aklına gelen şeyler...
17/11/2008
Dünyanın en güzel doğal çevrelerinden birini ve yine dünyanın en güzel köy ve şehir mimarisini imha etmişliğimizin hesabı benden sorulacakmış gibi...
Ne zaman Rize aklıma düşse suçluluk duygusuna kapılırım, utanırım…Dünyanın en güzel doğal çevrelerinden birini ve yine dünyanın en güzel köy ve şehir mimarisini imha etmişliğimizin hesabı benden sorulacakmış gibi… Oysa daha 1967-70 arasında lise öğrencisiyken bu cennet beldenin tahrip edilmekte oluşu karşısında birkaç arkadaşla beraber dertlenen sayılı Rize insanından biriydim. Tabii bu çaresiz bilinç, Kur’an-ı Kerim’deki ürpertici bir uyarının muhatabı olmama engel değil!“Sizden sadece zulmedenlere isabet etmekle kalmayan (zulme iştirak etmeyenleri de hedef alabilen) fitneden korkun!”Rize’nin doğasına, mimarisine, kültürüne ve insanına; başta Rizelilerin neredeyse tamamı olmak üzere bütün Türkiye zulmetmiştir.Şimdi bu büyük zulmün doğurduğu fitnenin içinde, kısmen veya tamamen masum olanlar da dâhil bütün Rizeliler kıvranıyorlar!Rize coğrafyasının yaşadığı afeti, 2005 yılında karşı kıyıdaki Soçi şehrini gördükten sonra Sabah gazetesindeki bir yazımda aşağı yukarı şöyle özetlemeye çalışmıştım:“Bu iki şehir, aynı denizin iki karşı yakasında, hemen hemen aynı doğa şartlarına sahip… Aradaki fark şu: Rize şehrinde yeşil, betondan görünmez olmuş, Soçi’de ise korunan güçlü ve zengin yeşil sayesinde beton görünmüyor.”Şüphesiz beton vahşeti sadece Rize’nin vilayet merkezini ve kasabalarını imha etmiş değil, köyler bile iğrenç yapılarla berbat olmuştur.Bugün 60’ına merdiven dayamış bir insan olarak Rize için bir tek teselli arıyorum:“Acaba gençliğimde kurduğum hayallerin benzerlerini günümüzde de yaşayan Rizeli gençlerde görebilecek miyim?”Peki, kurduğum hayallerin merkezindeki ülkü neydi?“1940’lardan sonraki bütün yapıları ile bu Rize’yi yıkarak aslına uygun yeni bir şehirleşmeyi gerçekleştirmek!”Eğer Rizeli gençler içinde gönlünü böyle hayallere açanlar varsa umutlanabilirim.Yok, eğer bu çirkinlik artık kimseye dert değilse, ört ki ölelim!Esasen uzun söze hacet yok!En azından benim, 1989’da yazdığım şiirden daha ileri sözüm olamaz!
DENİZİN DUDAĞINDAN
Mekân o mekân hey koçum, zaman o zamandı
Mülküm deniz
Türküm deniz
Yüreğim dalga dalga, başım duman dumandı
Bendim öncü rençberi
Vahşi ve çılgın saflıkların
Hayat sorumsuzluğun şaheseri
Elimin altındaydı yarın
Ufkum fetih rehberi
Seçme martılar kalemim, mürekkebim deniz
Uzay dolusu yazan bendim
Kaç gezegende şöhret oldum, kaçında aziz
Nice gökadaları yendim
Ben ki sağlıklı cehaletin en mükellef delisi
Tehlike eğlencemdi
Tıfıl günümde güzelliğin efendisi, velisi
Dört mevsim, dört zevcemdi
Biri kardan avrat
Biri erguvan yanaklım
Biri yakan hoyrat
Biri altından konaklım
İlki eşref kuytularda düşüp kalktığım
Ne güzel badiremdi zemheri
Deli kan yünüm, ipliğimdi; sürat tığım
Zamanın bendim en kazak eri
Karşımda titreyen gelinlik, uçsuz bucaksız
Kıvrım kıvrım davet
Ben lapa lapa türkülerle uçan bacaksız
Kış, mutlu kıyamet
Ah ilk eşim
Ak ateşim
Şimdi lanet başına buyruk
Tepeden tırnağa sıyrık
Soluk beyazsın
Boşsun, ayazsın
Ya erguvan yanaklım, can yeşilim
Kırlangıç rüyalarından adresini aldığım
Üstünde sonsuza uçtuğum kilim
Yıldız saraylarında yürek yüreğe kaldığım
Ah sevgili, neydi o zümrüt etekler
Ucuna dalgacıkların ak dantel ördüğü
Hani topuklarına inen çiçekler
Ruhumun, öz cennetinden bir kesit gördüğü
Baharım
Gülzârım
Şimdi kokusuz bir hanımeli
Yok bahaya bir basmasın
Yanakların şuh çamur sürmeli
Bir hikâyelik yosmasın
Ya benim yakan hoyratım
Hayat içinde hayatım
Mavi sevdam
Kavi sevdam
Semavi sevdam
Dalyanım, kumsalım
Bitimsiz masalım
Ay dedenin fosfor koridorunda
Sen-ben deniz üstünde az mı gezerdik
Yumurtamız pişerdi kumun korunda
Gündüzleri birkaç okyanus yüzerdik
Yunus yunus yüzerdik
Ne oldu güzelim yaz, ne oldu sahil
Boynunda zincirin beton
Dalga kırmadasın şimdi sefil sefil
Altında bir teneke don
Şıngır mıngır oynarsın
Tenimde değil
Bedenimde değil
Ta beynimde kaynarsın
Sonuncusu altın konaklı yârimdi
Benim sarı güzüm
Efkâr rızkımdı, inceden bir verimdi
Ah ah iki gözüm
Ne ülkeymiş meğer hazan günleri
Her biri bir kitaplık meram olur
Derleyip toplasam o hüzünleri
Burdan öbür dünyaya bayram olur
Hâsılı iki gözüm, dört zevce yitirdim
Ve yedi iklim
Şimdi İstanbul’da bana hamsi diyorlar
Küfrediyorlar
Yine yiyorlar
Ben ki lebideryaya takılmışım
Yanık bir izmarit bırakılmışım
1989
Ömer Lütfi mete
17/11/2008
Dünyanın en güzel doğal çevrelerinden birini ve yine dünyanın en güzel köy ve şehir mimarisini imha etmişliğimizin hesabı benden sorulacakmış gibi...
Ne zaman Rize aklıma düşse suçluluk duygusuna kapılırım, utanırım…Dünyanın en güzel doğal çevrelerinden birini ve yine dünyanın en güzel köy ve şehir mimarisini imha etmişliğimizin hesabı benden sorulacakmış gibi… Oysa daha 1967-70 arasında lise öğrencisiyken bu cennet beldenin tahrip edilmekte oluşu karşısında birkaç arkadaşla beraber dertlenen sayılı Rize insanından biriydim. Tabii bu çaresiz bilinç, Kur’an-ı Kerim’deki ürpertici bir uyarının muhatabı olmama engel değil!“Sizden sadece zulmedenlere isabet etmekle kalmayan (zulme iştirak etmeyenleri de hedef alabilen) fitneden korkun!”Rize’nin doğasına, mimarisine, kültürüne ve insanına; başta Rizelilerin neredeyse tamamı olmak üzere bütün Türkiye zulmetmiştir.Şimdi bu büyük zulmün doğurduğu fitnenin içinde, kısmen veya tamamen masum olanlar da dâhil bütün Rizeliler kıvranıyorlar!Rize coğrafyasının yaşadığı afeti, 2005 yılında karşı kıyıdaki Soçi şehrini gördükten sonra Sabah gazetesindeki bir yazımda aşağı yukarı şöyle özetlemeye çalışmıştım:“Bu iki şehir, aynı denizin iki karşı yakasında, hemen hemen aynı doğa şartlarına sahip… Aradaki fark şu: Rize şehrinde yeşil, betondan görünmez olmuş, Soçi’de ise korunan güçlü ve zengin yeşil sayesinde beton görünmüyor.”Şüphesiz beton vahşeti sadece Rize’nin vilayet merkezini ve kasabalarını imha etmiş değil, köyler bile iğrenç yapılarla berbat olmuştur.Bugün 60’ına merdiven dayamış bir insan olarak Rize için bir tek teselli arıyorum:“Acaba gençliğimde kurduğum hayallerin benzerlerini günümüzde de yaşayan Rizeli gençlerde görebilecek miyim?”Peki, kurduğum hayallerin merkezindeki ülkü neydi?“1940’lardan sonraki bütün yapıları ile bu Rize’yi yıkarak aslına uygun yeni bir şehirleşmeyi gerçekleştirmek!”Eğer Rizeli gençler içinde gönlünü böyle hayallere açanlar varsa umutlanabilirim.Yok, eğer bu çirkinlik artık kimseye dert değilse, ört ki ölelim!Esasen uzun söze hacet yok!En azından benim, 1989’da yazdığım şiirden daha ileri sözüm olamaz!
DENİZİN DUDAĞINDAN
Mekân o mekân hey koçum, zaman o zamandı
Mülküm deniz
Türküm deniz
Yüreğim dalga dalga, başım duman dumandı
Bendim öncü rençberi
Vahşi ve çılgın saflıkların
Hayat sorumsuzluğun şaheseri
Elimin altındaydı yarın
Ufkum fetih rehberi
Seçme martılar kalemim, mürekkebim deniz
Uzay dolusu yazan bendim
Kaç gezegende şöhret oldum, kaçında aziz
Nice gökadaları yendim
Ben ki sağlıklı cehaletin en mükellef delisi
Tehlike eğlencemdi
Tıfıl günümde güzelliğin efendisi, velisi
Dört mevsim, dört zevcemdi
Biri kardan avrat
Biri erguvan yanaklım
Biri yakan hoyrat
Biri altından konaklım
İlki eşref kuytularda düşüp kalktığım
Ne güzel badiremdi zemheri
Deli kan yünüm, ipliğimdi; sürat tığım
Zamanın bendim en kazak eri
Karşımda titreyen gelinlik, uçsuz bucaksız
Kıvrım kıvrım davet
Ben lapa lapa türkülerle uçan bacaksız
Kış, mutlu kıyamet
Ah ilk eşim
Ak ateşim
Şimdi lanet başına buyruk
Tepeden tırnağa sıyrık
Soluk beyazsın
Boşsun, ayazsın
Ya erguvan yanaklım, can yeşilim
Kırlangıç rüyalarından adresini aldığım
Üstünde sonsuza uçtuğum kilim
Yıldız saraylarında yürek yüreğe kaldığım
Ah sevgili, neydi o zümrüt etekler
Ucuna dalgacıkların ak dantel ördüğü
Hani topuklarına inen çiçekler
Ruhumun, öz cennetinden bir kesit gördüğü
Baharım
Gülzârım
Şimdi kokusuz bir hanımeli
Yok bahaya bir basmasın
Yanakların şuh çamur sürmeli
Bir hikâyelik yosmasın
Ya benim yakan hoyratım
Hayat içinde hayatım
Mavi sevdam
Kavi sevdam
Semavi sevdam
Dalyanım, kumsalım
Bitimsiz masalım
Ay dedenin fosfor koridorunda
Sen-ben deniz üstünde az mı gezerdik
Yumurtamız pişerdi kumun korunda
Gündüzleri birkaç okyanus yüzerdik
Yunus yunus yüzerdik
Ne oldu güzelim yaz, ne oldu sahil
Boynunda zincirin beton
Dalga kırmadasın şimdi sefil sefil
Altında bir teneke don
Şıngır mıngır oynarsın
Tenimde değil
Bedenimde değil
Ta beynimde kaynarsın
Sonuncusu altın konaklı yârimdi
Benim sarı güzüm
Efkâr rızkımdı, inceden bir verimdi
Ah ah iki gözüm
Ne ülkeymiş meğer hazan günleri
Her biri bir kitaplık meram olur
Derleyip toplasam o hüzünleri
Burdan öbür dünyaya bayram olur
Hâsılı iki gözüm, dört zevce yitirdim
Ve yedi iklim
Şimdi İstanbul’da bana hamsi diyorlar
Küfrediyorlar
Yine yiyorlar
Ben ki lebideryaya takılmışım
Yanık bir izmarit bırakılmışım
1989
Ömer Lütfi mete
Hayat;
.....Yokluğu var edecek kadar erdemli.
Yanlızlık;
......Dünyaya haykıracak kadar yoksun.
Sen;
......Beni yokluğunla sınayacak kadar acımasız.
ve ben;
.....Kendimle kavgalı.......
.....Yokluğu var edecek kadar erdemli.
Yanlızlık;
......Dünyaya haykıracak kadar yoksun.
Sen;
......Beni yokluğunla sınayacak kadar acımasız.
ve ben;
.....Kendimle kavgalı.......
