Barış Kardeşim;
Ha bu resimlerin hepsini büyüterek assana. Dedeni, ebeni tanıdım ama Kadir Dayım mı değil mi onu tanıyamadım.
Bir de Murgul'da o kadar hemşinli vardu. Sadece bunleri mi çektun?

Barış kardeş ellrune sağluk .Güzel bir çalişma olmuş.

Bizim köyden murgula bizim sülaleden Mahmut Çakır yerleşiyor.Kendisi aynı zamanda İstiklal gazisiydi.Şu an oğlu Mustafa Çakır hala yaşıyor ve yazın uzun süre murgulda halamla köyde kalıyorlar.

Gidiş nedenleri olarakta kopuk olaylarını biliyorum.Büyük Kopuk senesinde bizim arazilerin büyük bölümü kopuyor.Bunun üzerine köyden göç ediyorlar.

Ay yessi oleyim Kadir Dayuma. Huçka etmiş geturur 80 yaşindeki delikanlı.
Dursun Abim ise sanki birar heyin baker. yessi oleyim ona da. Alla bacaklerini almasa değil Murgul Türkiye zaptedemezdi onu. En son geçen yıl gördüm. Yarım saat kadar konuştuk. Bu sene nasipse yine gideceğim.
Konu Murgul'dan açılınca bişeyler anlatmak farz oldu.
Yıl 1986 ve Murgul'a ilk kez gidiyorum. Kadir Dayım'ın evi kalabalık. Ali evli. Yusuf evli. Muhammet henüz bekar. Mehmet Abim daha murgul'dan ayrılmamış ve İlker ile fotoğrafçılık yapıyor.
Akşamları Kadir Dayımın balkonunda toplanıyoruz. Sohbet, şaka, şenliğe kadınlar da çocuklar da katılıyor. Akşam olup balkona toplandık mı Dursun Abi gelir gelmez arabanın yanından sesleniyor.
"Aliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii, Yusuuuuuuuuuuuuuffffffff"
İlle ki biri gidip sırtına alıp getirecek. Sonunda birisi gidiyor ve sırtlıyor. Ama Dursun dayı rahat durur mu? Sırtına alan kimse başlıyor oa muzurluk yapmaya. Getiren küfrede küfrede getiriyor. Ya da yolda yere bırakıp. "Yürü de gel ....." diyor.
İnanılmaz bir şenlik ve mutluluk var. Bu arada evde bir de misafir var. Pogina'den Rahmetli Dursun Dayımın karısı Zeynep Yengemin yeğeni Ali diye biri var. o da bir kız kaçırmış Rize'den. O da orada kalıyor.
Eşim memlekete ilke kez gelmiş. Bodollu'da millet akşama kadar bahçede. Evde kimse yok. İşten gelenler yemeklerini yiyince yorgunluktan yatağa seriliyorlar. Hanım oldukça sıkılıyor. Ama Murgul'u görünce hanımın gözleri gülmeye başladı. Hele o şaka şenlik birlikteliği unutması mümkün değil.
İşte bu gidişin daha ilk gününde öyle bir şey yaşadık ki sabaha kadar gülmekten uyuyamadık.
Kardeşim Orhan ve Karısı ile 1 çocuğu, ben ve eşim, Teyze çocukları Ali, Yusuf, Muhammet, Zeynep yengemin yeğeni Ali ve Kardeşi.
Ev büyük. 6 odası bir de salonu var. Bir tane de banyosu var. Herkese bir oda vermişler. İçlerinde en taze evli olan Zeynep Yeğenimin yeğeni Küçük Ali (Kevser teyzem kendisini oğlu Ali'den ayırmak için öyle çağırırdı) gece saat 01.00 civarında odalarımıza çekildik. Yatağa girdiğimiz daha 5 dakika olmamıştı ki Kevser teyzem'in salondan seslendiğini duyduk;
"Aliiiiiiiiiiiiiiiiii !"
"Heeeeeey !"
"Yusuuuuuuuuf !"
"Heeeeeeeeeeeeey !"
"Küçük Aliiiiiiiiiiiiiiiii !"
"Heeeeey !"
"Orhaaaaaaaaaan !"
"Heeeeeeeeeyy !"
(Bi benim adımı seslenmedi. Bekliyorum ki benim adımı da seslensin)
Teyzem devam etti;
"Bu gece herkes rahat dursun. Sıra Şakirdedu!"

Evden gelen kahkaha seslerini Dursun Abim bile duymuştu. Saat 01.00' de yatacak bizler kalkıp balkon'a çıktık. Çayı da demledik. Dursun Abim uyuyabilir mi?
"Aliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii é Yusuuuuuuuuuuuuuffffffff ! Ola beni bi geturuuuuun!"

İşte bu güzellikler önce Mehmet'in Murgul'dan ayrılması ile kaybolmaya başladı. Sonra onu Samsun'a giden Ali takip etti. Giden gidene. Son olarak da o meşum hadise meydana geldi.
Geçen yıl gittiğimde ise köyde kimse yoktu. Kadir Dayım Murgul'da idi. Mehmetlerin evinde de kimse yoktu. Dursun Abim'i Murgul'da gördüm. Bir müşterisi gelene kadar konuştuk. Yusuf'un evine gittim ve bir muhlama yedim. Beni Borçka'da Barajda bekleyen arkadaşıma yetişmek için gaz pedalına yüklendikçe yüklendim. Amacım bir an evvel arkadaşıma yetişmek değil, bir zamanlar yaşlı, genç, kadın, çocuk, seğer seslerinin birbirine karıştığı o kalabalıktan en ufak bir eser kalmamış, adeta terkedilmiş bir köy görünümündeki yerde kalan o eski sadalardan kaçıyordum.
"Baki kalan bu kubbede, bir hoş seda imiş" diyen şair acaba zamanda ileri yolculuk yapıp da bu köy için mi bu şirini yazdı?