SATICININ BÖYLESİ

Atesli bir köy çocugu sehrin en büyük
marketinde ise basvurur. Dünyanin bu en büyük alisveris merkezinde


hersey ama hersey satilmaktadir.
Patron sorar:
- Daha önce hiç saticilik yaptin mi?
- Evet köyümde bu isi yaptim.
Patronun gözü cocugu tutar:
- Iyi, yarin basliyorsun. Ertesi gün aksam olur ve patron çocugu


karsisina alir;
- Evet, bugün kaç satis yaptin??
- Bir!
- Ne bir mi? Digerleri 20-30 satis yaptilar, Nasil bir? Kaç dolar


tuttu peki?
- 320.334 USD dolari.
Patron sasirir ve sorar:
- Nasil becerdin bunu?
- Adama basta küçük boy bir olta, sonra orta boy ve sonra da büyük


boy bir olta sattim. Adama nerede balik tutucagini sordum. Kiyida diyince
bir tekneye ihtiyaci oldugunu söyledim. Tekne bölümüne indikve çift
motorlu, yelkenli, lüks bir yat sattim. Vosvosuyla bunu çekemeyecegini
söyleyince son model 4x4 bir jeep sattim.

Patron kendinden geçer:
- Ne diyorsun, bütün bunlari bir küçük olta almaya gelen adama mi


sattin?

Genç çocuk cevap verir:
- Yoo aslinda karisi için bir tane orkid istemisti... Ben de ona


söyle dedim: "Haftasonun mahvolmus, sen en iyisi baliga git..."

İnsanoğlu mutluluğu hep hor kullanıyormuş...

Hep şikayetçi hep bıkkınmış...

Birgün melekler mutluluğu saklamaya karar vermişler.

'' Saklayalım, zor bulsunlar .Zor buldukları için belki kıymetini bilirler '' diyerek başlamışlar tartışmaya.Sorun büyükmüş.Mutluluğu saklamak kolay değilmiş çünkü.Kimisi '' Everest'in tepesine saklayalım '' demiş, kimisi '' Atlas Okyanusu'nun dibine'' demiş.

Tac Mahal'in kubbesi,Mekke sokakları, İtalyan sofrası,bir hastanenin yeni doğan odası,dondurma külahı,şarap şişesi,sigara paketi,lale bahçesi...

Pek çok yer düşünmüşler ama hiçbiri yeterince zor gelmemiş...

Derken meleklerden biri '' İÇLERİNE SAKLAYALIM '' demiş. '' Kimsenin aklına gelmez içine bakmak''

İşte o gün bugündür mutluluk insanın kendi içinde saklıymış...

Hiçbir mutluluk kolay gelmiyor.Kolay kolay gülmüyor insanın yüzü... Emekte ve insanın içinde saklı mutluluk.Ne başkasının ekmeğinde ,ne başkasının evinde, ne de başka bir şeyde......

Bu yüzden gözünüz hep içeride olsun

Siz dışını boşverin , içine bakın...

BORCUN VAR !

Adam genç kadına seslendi:
- Bana gözyaşı borcun var!

Genç kadın sordu:
- Nasıl öderim?

Adam gözlerini kırptı;
- Haydi gülümse!

Gülümsedi genç kadın. Adam, cebinden mendilini
çıkarıp, borcunu sildi.
Ve mendilini özenle katlayıp, yine kalbinin üzerindeki
iç cebine koydu.

Bir demet mor sümbül vardı kadının elinde.
İkisi de bahar kokuyordu...
Biri ilkbahar, diğeri güz.

Adam, seslendi yine;
- Bana mutluluk borcun var!

Genç kadın, biraz mahcup, biraz şaşkın sordu:
-Nasıl ödeyebilirim?

Heyecanlandı adam
- Haydi yat dizlerime!

Genç kadın bir kedi uysallığında, yattı dizlerine
usulca.
Adam, şefkatle saçlarını taramaya başladı kadının.
Saçları, güneşe ve yağmurlara hasret hiç yaşanmamış
baharlara benziyordu.
Çaresizliğini ördü sırasıra.
Sonra saçının her teline, mutluluğun çığlıklarını
bağladı adam.
Yetmedi, gizli düğüm attı... Ağladı.
Hava kararmak üzereydi. Dışarıda yağmur yağıyordu
delice.
Adam, sürekli borç defterlerini kurcalıyordu.

Genç kadının gözlerinin içine baktı;
- Bana yürek borcun var!

Borcunun farkındaydı sanki genç kadın, şaşırmadı.
- Bu borcumu nasıl ödeyebilirim?

Adam kollarını uzattı
- Haydi tut ellerimi!

Sümbül kokusu sinmiş ellerini uzattı genç kadın.
Elleri öyle sıcaktı ki, eriyiverdi bütün borcu
avuçlarının içinde.
Genç kadın gitmek üzereydi.

Adam son kez seslendi;
- Bana can borcun var!

Kadın irkildi;
- Can mı?

Sigarasından derin bir nefes çekti adam;
- Evet... Can borcun var. Sensizlik öldürüyor beni!

Hoşuna gitti sözler kadının
- Peki bu borcumu nasıl tahsil etmeyi düşünüyorsun?

Adam, biraz daha yaklaştı;
- Yum gözlerini!

Hiç tereddüt etmeden yumdu gözlerini.
Adam da yumdu gözlerini, masumca bir öpücük kondurdu
kadının titreyen dudaklarına.

- Bu ne şimdi yaptığın? diyerek çattı kaslarını
kadın...

Adam, pişmanlıkla, memnunluk arasında gidip geldi.
Kekeledi;
- Hayat öpücüğüydü!

Kısa bir sessizliğin ardından bu kez kadın öptü adamı
şehvetle...

Adam, şaşırdı;
- Ya senin bu yaptığın neydi?

Genç kadın kapıya yöneldi;
- Veda öpücüğü!

Kalan borçlarına karşılık, yürek dolusu çaresizlik
ve bir de mor sümbüllerini masanın üzerine rehin
bırakıp gitti genç kadın.


Adam koştu peşinden sümbülleri geri verdi kadına.
- Ne olur iyi bak umut çiçeklerime, solmasınlar...

Genç kadın sümbülleri aldı:
- Merak etme, gün aşırı sularım çiçeklerini!

Adam sevindi:
- Güneşe, suya gerek yok. Gülümse yeter!

Kadın gözden kaybolurken haykırdı adam,
- Umutlarımı kefil yaptım. Unutma, bana aşk borçlusun!

Haykırışı yağmura karıştı.
Kadın, yağmuru hissetmeyen kalabalığa...

BEKLEMEYİN



• Nazik olmak için bir gülümsemeyi ...

• Sevmek için sevilmeyi ...

• Bir arkadaşın değerini anlamak için, yalnız kalmayı ...

• Çalışmaya başlamak için en iyi işi ...

• Biraz paylaşmak için çok olmasını ...

• Öğütleri hatırlamak için, düşmeyi ...

• Dua ’ya inanmak için acıları ...

• Yardım edebilmek için zamanınız olmasını ...

• Özür dilemek için diğerinin acı çekmesini ...

• … ne de barışmak için ayrılığı

.....BEKLEMEYİN.....

Eyfel Kulesi´nin en üst katinda, balkonu çevreleyen korkuluklarin
üzerinde,"Gülü bir gün, Felek´i her gün, gülü solana kadar, Felek´i

ölene
kadar sevecegim" yaziyormus.

Notre Dame Kilisesi´ndeki kulenin en tepesinde, doğu tarafina bakan

duvarda
koca koca harflerle "T.C. EMINE" yazisi varmis.

Avustralya´daki ünlü Bonde plajini çevreleyen duvarin biryerinde,

devasa
harflerle, "Nuray ara beni kusum" yaziyormus.

Isviçre´nin Basel kentindeki en büyük kilisenin duvarinda "Ibrahim

Tatlises
tek tek" yaziyormus.

Suudi Arabistan, Medine garindaki istasyonun duvarinda, "Tekrar

gelecegiz"
yaziyormus. Altinda da, "Osmanli" imzasi varmis.

Malum, Londra´nin Greenwich kentinden 0 (sifir) meridyeni geçer.

Temsili
olarak duvara metalden bir çizgi çekilidir. Tam o çizginin yaninda, duvarda,

"Burayi da gördüm ya,artik ölsem de gam yemem! "yaziyormus.

Meksika´daki Maya tapinaklarinda, en büyük piramitin bir odasinin

duvarina,
"Ne mutlu Türküm diyene!" yazisi kazinmis...

HADİ BİRAZ MOLA VERİN...

Bir filmde seyrettim; genç ve güzel bir kadin Paris'te bir cafe de bir erkeğe anlatıyordu. O da anlatıiklarini bir dergide okumuş; Meksika'da Inka tapınaklarına çıkmak isteyen Avrupalı bir grup arkeolog,
birkaç yerli rehberle yola koyuluyor. Dağın tepesindeki tapınaklara giden uzun yolu,
kısa bir sürede yarılıyorlar. Aynı huzla tempoyla biraz daha yol aldıktan sonra, yerliler
kendi aralarinda konuşup birden yere oturuyor ve böylece beklemeye başlıyorlar. Tabii
Avrupalı arkeologlar buna bir anlam veremiyorlar.

Saatler sonra, yerliler kendi aralarında konuşup tekrar yola sonunda
tepenin üstündeki görkemli Inka tapınaklarına geliyorlar. Arkeologlardan iri, yaşlı rehbere soruyor,
"hiç anlayamadım, niye yolun ortasına oturup saatlerce yok yere bekledik? "Yaşlı rehberin
cevabı o kadar güzel ki; "Çok kısa sürede çok hızlı yol aldık, ruhlarımız bizden çok uzakta kaldı.
Oturup ruhlarımızın bize yetişmesini bekledik..."

Niye içimiz de hep bir eksiklik duygusuyla yaşadığımızı, niye mutlu olmayı
beceremediğimizi, niye kendimiz olmayı başaramadığımızı ve "niye" ile başlayan daha bir dolu
sorunun cevabını açıkça veriyor Inkalar'ın yaşlı torunu. Çünkü bu aptal hayat içinde o
kadar hızla yol alıyoruz ki, ruhumuz çok arkada kaldı, hatta onu nerelerde unuttuğumuzu bile
hatırlayamıyoruz. Çocuğunu kaybeden annelerin çılgınlığında bir sağa bir sola saldırıyoruz hepimiz,
ama bir farkla, biz neyi aradığımızı bile bilmiyoruz...

Herkes bir arayış içinde, ama hiç kimse ne aradığını bilmiyor. Sanıyoruz
ki çok paramız, sürekli yükselen bir kariyerimiz, bahçeli bir evimiz, spor bir arabamız
olunca biz de çok mutlu olacağız. Hadi maddeciliği bir kenara bırakalım; niye herkes aşktan
sikayetçi? Çevremiz de kaç kişinin aşk hayatı iyi gidiyor? Eminim parmakla sayılacak
kadar azdır. Ve eminim hiç kimse yanlışın nerede olduğunu da bulamuyordur.

Ben ten uyuşması kadar ruh uyuşmasının önemine inanırım. Hatta insanların
eş ruhlarının olduğuna bile inanırım. Ama ruhları olmayan bedenler birbirleriyle ne
kadar uyuşabilir ki? Evet, önce göz görür fakat ancak ruh sever. Ayrıca ruhumuz olmadan eş
ruhumuzu bulmak gibi bir sansımız olmadığına da eminim... İşte bu yüzden içimiz de
sürekli bir eksiklik duygusuyla yaşıyoruz hepimiz, işte bu yüzden sürekli duvarlara çarpıp,
çarpıp kendimizi kanatıyoruz ve işte bu yüzden mutluluğu bir türlü yakalayamıyoruz...

Gerçekte hiz çağında yaşıyoruz. Her şey o kadar hızlı geçiyor ki, ne işe ,
ne arkadaslarımıza, ne ailemize, ne çocuğumuza, ne kendimize yeterince vaktimiz kalmiyor.
Akrep ve yelkovanla yarış halindeyiz. Bu yüzden bütün ilişkiler yarım yamalak, bütün sevgiler
bölük pörçük. Sevmeye bile vaktimiz yok bizim. Oysa teknolojinin nimetlerinden fazlasıyla
yararlanıyoruz. Ne çamaşır yıkıyoruz ne de bulaşık, çayımızı kahvemizi makineler yapıyor işlerimizi bir
telefon, bir faksla hallediyoruz. Uçaklar bizi iki saat içinde dünyanın bir ucuna taşıyor. Hatta artık gitmeye bile
gerek yok, internetle dünya elimizin altında. Ama yine de vaktimiz yok işte! Bence doğanın kara bir
laneti bu. Biz ondan uzaklaştıkça, o da bizden bütün zamanları çalıyor.

Milan Kundera "yavaşlık" adlı kitabında; "yavaşlık hep aldatır, hızlılık
ise unutturur" diyor. Telefon hızlılık mesela, konuşulanları, söylenenleri unutturur. Mektupsa
yavaşlık, hep vardır ve hep hatırlatır. Ben kendi adıma her zaman yavaşlıktan yanayım. Mesela
uçaklardan hiç hoşlanmam, yeni bir şehre, yeni bir iklime hazırlanmaya, hatta hayal kurmaya bile
vakit bırakmıyor bana "Küt" diye başka bir hayatın içine giriveriyorum. Ve en kötüsü de dönüşler,
daha ayrılığın hüznünü bile yaşamadan İstanbul'da olmak sahiden de çok tatsız. Tabii ki ruhumun beni
terk edip oralarda kalması da çok normal. Oysa trenler karanlık geceyi yırtan keskin düdüğü,
uykuda olanlara yolculuk düşleri gösteren kara trenler... Dağları bölen, nehirlerle yarışan,
köprülerden geçen, ağaçları selamlayan, çocuklara el sallayan, güne bakanlara göz süzen, geçmişin
hüznünü, geleceğin umudunu yaşatan,yolcularına yepyeni dostluklar hazırlayan kara trenler var bir de.
Uçak değil, tren olmak istiyorum. böylece ruhum benden hiç ayrılmaz.

Evet freni patlamış kamyon gibi yaşamanın hiç anlamı yok. Ayağımızı gazdan
yavaş yavaş çekelim ve biraz mola verip ruhumuzun da bize yetişmesini bekleyelim artık. Aceleye
ne gerek var? Hayat yalnız biz izin verdigimiz gibi geçer. Iyi ya da kötü hızlı ya da yavaş... Her şey bizim
elimizde, sevgi de, aşk da, başarı da. Ama ancak kendi ruhumuzla buluştuğumuzda...


Can DÜNDAR